Nazywam się Michał Bałdyga, urodziłem się 24.04.1980. Skończyłem kierunek Edukacji Artystycznej w 2006r. oraz Projektowania Graficznego w 2010r. Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Zajmuję się: rzeźbą, performance, malarstwem, projektowaniem graficznym.

Dnia 4 Listopada 2013 r. w ramach stypendium Młodej Polski we Wrocławiu, Poznaniu, okręgu Katowickim, Krakowie, oraz w Bielsku Białej rozpoczęła się Kampania Artystyczno- społeczna mojego autorstwa. Już w trakcie tworzenia tego projektu odbyło się parę wydarzeń. Były to między innymi Wystawa w ramach - Noc Muzeów 18 maja 2013, Wrocław, Wystawa w ramach - FRiK (Festiwal Rozwoju i Kultury) 20 sierpnia 2013r, Cieszyn, Wystawa w ramach Festiwalu Sztuki w Przestrzeni Publicznej KOSZART w Koszalinie 6 sierpnia 2013, spotkanie z młodzieżą w ramach ONN (Obywatel Nikomu Nieznany) w Legnicy 29 września 2013.

Tezą wyjściową mojego przedsięwzięcia jest zdanie: ten, kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat. Każdy człowiek, który wyrusza w kierunku przypisanego mu boskiego wymiaru istnienia, swojej pierwotnej natury, naraża się na wiele niebezpieczeństw. Musi odnaleźć w sobie cechy superbohatera, celem jest bowiem spełnienie woli życia i zwycięstwo nad śmiercią. Taki superbohater musi pokonać przypadłości ludzkiej egzystencji i odnaleźć prawdę bytu. Osoby doświadczone przez los – na przykład jakimś ubytkiem lub niepełnosprawnością – mają do pokonania dodatkowe trudności, lecz i korzystają z ułatwień. Mówię o utrudnieniach, ponieważ pragnienie normalności, aby żyć jak wszyscy, wprowadza na ścieżkę pełną miraży, nie pozwalając na odnajdywanie głębokiego sensu własnej, unikalnej formy, intensywności istnienia. Wspominam o ułatwieniach, bo wewnętrzna chęć walki o przekraczanie swoich uwarunkowań jest wymuszona, a więc jak gdyby zagwarantowana. Człowiek niepełnosprawny buduje poczucie wartości przez porównanie z innymi, tracąc z pola widzenia znaczenie własnej podmiotowości. A przecież niepełnosprawny chce postrzegać się jako ten, którego ubytki fizyczne nie dyskwalifikują jego istoty duchowej. Jak każdy inny człowiek potrafi dotrzeć do siebie, skupiając się na tajemnej więzi z boskością istnienia. Mimo wszystko potrzebuje wewnętrznej chęci, aby móc przedstawiać się nie jako ten inny, lecz ten sam, a więc godny bycia człowiekiem. Problem nie polega na tym, że niepełnosprawni nie będą nigdy żyć normalnie, ale na tym, że w głębi swojego człowieczeństwa czują się Tacy Sami, różnią się natomiast tylko sposobami wyrażania tej prawdy wobec świata i ludzi. Przedstawieniem tego zagadnienia może być znalezienie cech u niepełnosprawnych, którymi szczycą się superbohaterowie. Już samo propagowanie hasła, że niepełnosprawni są Tacy Sami, wskazuje na ich normalność, choć zawsze przecież będą mieli jakieś ograniczenia. Uważam, że powinniśmy zmieniać sposób myślenia o sprawności i niepełnosprawności. W mojej pracy wykorzystuję nie tylko wizerunek superbohatera, ale zwracam też uwagę na jego cechy, aby tę ideę wprowadzać w życie. Warto zastanowić się, czym jest norma, przez kogo jest ustanawiana i w jakich warunkach czasoprzestrzennych ma być realizowana. Reguły zależą nie tylko od warunków prawno-społecznych normujących zachowania ludzi, ale także od medialnej kreacji zdecydowanych postaw. W równej mierze chodzi o stosunek społeczeństw do ludzi niepełnosprawnych, jak i niepełnosprawnych do siebie. Ludzie, którzy nie zważają na swoją niepełnosprawność i robią to, co jest im przeznaczone, uzyskują niejednokrotnie zaskakujące rezultaty. To nie oznacza, że stają się jak inni, ale nie rezygnują z unikalnego wyrażania własnej istoty. Przykładami bardzo wyrazistymi są Franklin Roosevelt, Stephen Hawking, Homer, Stevie Wonder, Ray Charles, Ludwig van Beethoven, Frida Kahlo, Christopher Reeve. Moje przedsięwzięcie wskazuje na odwieczny problem traktowania niepełnosprawnych jako ludzi gorszych, mimo że dzięki problemom są zazwyczaj silniejsi, odporniejsi, lepiej znoszą trudności i przeciwieństwa losu. Na przykład sportowcy Oscar Pistorius czy Natalia Partyka – oni dają świadectwo superbohaterstwa. Dlaczego więc w komercyjnym świecie pełnym krzykliwych, kolorowych reklam nie pokazać niepełnosprawności w inny sposób? Superbohaterów można zazwyczaj spotkać w komiksach o... superbohaterach. Ratują świat przed zagładą. Jedni wygrywają z problemami świata, a drudzy z problemami ciał i umysłów, walczą z wewnętrznymi, osobistymi demonami. Pierwsi eksponują swoją siłę, a drudzy słabość. Oba wizerunki bardzo się różnią, mają jednak cechy wspólne: walkę, inność, tajemniczość, skrytość. O czym marzą niepełnosprawni? O zwykłym wzroku tych, którzy patrzą, o płytkich schodach, o świadomości, że są kompletni? Bohaterowie także niegdyś tworzyli mity, a ludzie potrzebują mitów. Uważam, że trzeba stworzyć mit niepełnosprawnego superbohatera, tego, który może więcej. Zbudować wzorzec zachowań dla nowych pokoleń. Przekaz konstruuje model zachowania wobec innych i siebie. W dawnych czasach bohaterów przedstawiano na misach, tarczach itd. Dziś zmieniły się środki, jest reklama, telewizja, plakat. Aby dotrzeć do większego grona odbiorców, trzeba umieć wykorzystać, co daje nam współczesność. Na przykład sposób przedstawienia bohaterów mojej akcji spowodował, że zaistnieli w komiksie, a więc w sztuce popularnej. Jednak samo przedstawienie nie wystarczy. Trzeba tę sztukę wystawić na widok publiczny, zaatakować społeczeństwo billboardami, citylightami, t-shirtami. Tylko w ten sposób superbohaterowie ujrzą światło dzienne, gdy będą pośród ludzi, a nie w komiksach. W ramach tego projektu przygotowałem spot promujący ideę Superbohaterów oraz stworzyłem, kilkanaście wizerunków Superbochaterów które widoczne są na plakatach, billboardach, citylightach, Nadruki na koszulkach i kubkach z logo nowego Superbohatera, to także część kampanii jak i strona internetowa promująca ideę Superbohatera, konkurs na fb i wszelkiego rodzaju materiały promocyjne, mające na celu dotarcie do młodego pokolenia